پاسخ: به یاد داشته باشید که مراقبه دربارۀ فکر کردن به آی ام به شکلی بی حساب و کتاب نیست. همانطور که بطور مفصل شرح داده شد، این یک روند دقیق است که ما را به عمیق ترین سطح آرامش و سرور در درون سوق داده، و با بیرون کشاندن این کیفیات آنها را وارد فعالیت روزانه می کند. مراقبه گریز از واقعیت نیست، در عوض نوعی آمادگی برای آن است. میتوان گفت که مراقبه آشکار کنندۀ واقعیت است، زیرا آنچه را که ما بعنوان واقعیت ملاحظه می کنیم، تقریبا و در کُل محصولی از ادراک ماست. بخصوص اینکه آیا ما نیمۀ پر لیوان را می بینیم یا نیمۀ خالی آن ؟

 

اگر ما  نیمه پر لیوان را ببینیم، یعنی امید وجود دارد و حتی در مایوسانه ترین شرایط هم انرژی بی پایانی برای انجام خوبی وجود خواهد داشت. ما راههایی را برای بهتر شدن مسائل ملاحظه و در جهت آنها تلاش می کنیم. زمانی که ما نیمۀ خالی لیوان را ببینیم، امید کمی وجود دارد، و انرژی کمتری در جهت کار برای بهتر شدن مسائل داریم. اینجاست که مصیبت روی میدهد و ما در نظر هر کس در اطراف خود فردی سربار و ملال آور شده و در واقع بجای آنکه بخشی از راه حل باشیم، بخشی از مشکل می شویم. بنابر این اگر شما دریافتید که مراقبه منبعی از آرامش، شادی درونی، خوشبینی و استقامت در زندگی شماست، آنگاه این مورد، قاعده و اصلی برای بهتر نمودن محیط های پیرامون شما و جهان خواهد گردید.

 

نتایج مراقبه مُسری است. وقتی که ما مراقبه می کنیم، دیگران نه تنها تحت تأثیر اَعمال الهام بخش ما واقع می شوند، بلکه همچنین از تشعشع غیر قابل رؤیتِ سرورِ آگاهیِ خالص که از ما پراکنده می شود تأثیر می گیرند. ما می توانیم با گشودن خود به بی نهایت درونِ خویش در دیگران آرامش و خوشبینی ایجاد کنیم.

 

مسیح می گوید: " شما نورِ جهان هستید".

 

 

 

 

اگر هر روز میلیون ها نفر مراقبه را بکار گیرند، جهان روشن خواهد شد. هریک از ما می تواند با بیرون آوردن نور الهیِ درون، سهم خود را ایفا نماید. این گریز (از واقعیت) نیست. این مسئولیت پذیری است و بدانیم که تعالی فقط مربوط به ما نبوده و امری است مرتبط با هرکس بر روی زمین.

 

بنابراین هر روز مراقبه کنید، و با تمام وجود کاری را انجام دهید که قلبا احساس می کنید مهمترین است. ممکن است لیوان شما به نفع جهان سرریز شود.

 

 

استاد در درون شماست.