پاسخ: بودن در فضاهای باز و مکان های زیبا منافعی دارد، اما نه ضرورتا برای مراقبه در آن مکان ها. توانایی ادراک و احساسِ زیبایی ژرفِ طبیعت، عالی ترین لذت زندگی است. ما برای چه مقصود والاتری اینجا هستیم؟ در واقع برای لذت بردن از دریای بیکران هارمونی و تناسبی که در درون و اطراف ما حضور دارد. مراقبۀ مرتب بتدریج توانایی ما را در ادراک و لذت بردن از زیبایی در زندگی افزایش می دهد.

اما به یاد داشته باشید که در مراقبه چه کاری انجام می دهیم. ما بسادگی به مانترا توجه کرده و آن را رها می کنیم تا هر طور که می خواهد پیش رود. بعد هر زمان متوجه شدیم که آن را از دست داده ایم دوباره به آن توجه می کنیم. این روندی است که برای بیست دقیقه و دوبار در روز انجام می گیرد. ما برای کسب تجربه ای خاص در حین انجام  مراقبه، مراقبه نمی کنیم. فرآیند پالایش راه خودش را پیش می گیرد. نمی توانیم آن را هدایت یا پیش بینی کنیم. ما روند سادۀ مراقبه را انجام داده و به آن اجازه می دهیم رخ بدهد (پیش رود).

بنابر این انجام روند مراقبه در ارتباط با نشستن روی نوک کوه یا هر مکان خاص دیگری نیست، به جز بهره بردن از بهترین مکان هایی که ما در زمان مراقبه در دسترس داریم و جایی که کمترین حواس پرتی را خواهیم داشت.

مسیح می گوید: "برای نیایش به درون اتاقک (خصوصی و خلوت) خود بروید".

منظور همین است. مراقبه یک فرآیند درونی است، بنابر این ما برای انجام آن حواس را از هر چیز پَس کشیده و بر می کَنیم.

اگر ما در هواپیما، اتاق انتظار، یا در بالای کوه هستیم، ممکن است چندان حق انتخابی نداشته باشیم. بنابر این از فرصتی که داریم به بهترین وجه استفاده کرده و  همانجا مراقبه می کنیم. همانطور که قبلا هم توضیح دادیم مراقبه می تواند به آسانی در این مکان ها انجام گیرد. با این وجود به منظور مراقبه، نمی رویم در فضاهای باز یا روی نوک کوهی بنشینیم. (در این موارد) بودن در کلبه ای کوچک که جایی رام و آرام است ترجیح بسیاری دارد. در این شرایط می توان مراقبه کرده و با کمترین میزانِ تحریک خارجیِ حواس، به درون برویم و بعد از آن است که می توان بیرون رفته و با لذت بردن از جلوۀ باشکوه درۀ پایین دست، در کیفیات روشنایی بخشِ ادراکِ سرورِ آگاهیِ خالص غوطه ور گردیم. سپس اگر بخواهید می توانید چشم ها را بسته و با شکوهِ طبیعتِ همۀ اطراف خود یکی شوید. پس لذت ببرید !

مراقبه مرحلۀ آمادگی برای غنی کردن تجربۀ هر چیز دیگر است. مراقبه پناه بردن از دنیای بیرون به سمتِ سرور آگاهی خالصِ درونی است، در اینصورت است که ما می توانیم به دنیای بیرون باز گشته و آن را بصورتی بس متعالی تر بشناسیم. اگر ما سعی کنیم که تمرین مراقبۀ خود را با تجربۀ همزمانِ دنیای بیرون درهم بیامیزیم، نتایج، رضایت بخش نخواهند بود. اول به درون می رویم، بعد به بیرون باز می گردیم. مراقبۀ ما برای این نیست که سعی کنیم همزمان در درون و بیرون باشیم. این حالتِ بودن در درون و بیرون بطور همزمان با مراقبۀ مرتب روزانه بطور طبیعی اتفاق می افتد. بودن در درون و بیرون بطور همزمان، تمرین مراقبه نیست. ثمرۀ آنست.

از زیبایی طبیعت الهام بگیرید. بدانید که در نتیجۀ تمرین مراقبۀ روزانه، شما می توانید طبیعت را به اَشکال بسیار متعالی تری تجربه کنید. از قوۀ الهام خود برای دو چندان کردن پای بندی خویش به تمرین روزانه کمک بگیرید. سپس زمانی فرا می رسد که طبیعت را بصورتی خواهید شناخت که بطور دائمی در شما و به شکل سرور، در آمیخته خواهد شد. آنگاه است که حالت طبیعی شما این خواهد بود که همزمان هم بطور کامل در درون و هم کاملاً در بیرون باشید. شما با فضاهای بازِ فوق العاده (طبیعت)، یکی خواهید شد.

این میوۀ یوگای واقعی و مذهب واقعی است. این روشن بینی است.

 

 توجه : برای آگاه شدن از جزئیات آموزش ها در ارتباط با مراقبه به کتاب " مراقبۀ عمیق " مراجعه نمایید.

بعدی | قبلی