پاسخ: مراقبه پلی است بین توجه روی یک موضوع و آن عظیم ماوراء که ما آن را بعنوان سرور آگاهی می شناسیم. امری که بدون داشتن تجربۀ افکار یا تجربۀ حسیِ بیرونی شکل میگیرد. هدف آنست که بر منوالی استوار و روزانه بطور مکرر و ساعت وار ( زمان بندی شده و منظم ) این سفر را صورت دهیم. تکنیکی که بکار می بریم ساده و در عین حال ظریف است، و بر توانایی طبیعی ذهن ما برای سکوت یافتن، متکی است. شکلهای دیگر مراقبه ممکن است تا به این اندازه ساده و طبیعی نباشند، و درگیر تمرکز روی معانی تفکری یا موضوعات چندگانه شوند. این امر ممکن است مسیر توجه ما را در جهت قلمرو گستردۀ سرور آگاهیِ قرار یافته در درون به بن بست بکشاند. البته منظور این نیست که سایر اشکال مراقبه کار نخواهند کرد. اما از دیدگاه ما سادگی و کارآیی، در خط مقدم هستند. این یک روش پیشرفتۀ مراقبه است که همۀ افراد می توانند انجام دهند. ما در اینجا مراقبه بر روی سایر موضوعات را از دیدگاه روشی که در اینجا استفاده می شود، مورد بحث قرار خواهیم داد.

چه تفاوتی بین مراقبه به روش ما یعنی استفاده از یک مانترا، در مقابلِ استفاده از چاکراها ( مراکز انرژی بدن)، یک نماد مذهبی، یا سایر موضوعات فیزیکی وجود دارد؟ مجددا، آنچه که مهم است سادگی و مؤثر بودن است. هدف، کشاندن توجه به ورای فرآیند تفکر است، امری که باعث میشود تا  توجه به فراسوی تجربۀ حسیِ بیرونی سوق یابد. ذهن فرآیندی عصبی در ماست که آگاهی را به دنیای پیرامون اتصال میدهد. این یک رابطۀ بسیار نزدیک است. توجه ما که در تحرکات ذهنی درگیر شده، همیشه فاصله ای یکی دو سانتیمتری (بسیار اندک) با تجربۀ سرور الهی و آگاهی خالص دارد. زمانی که به ذهن اجازۀ استراحت داده شود، ما آنجا خواهیم بود. بنابر این ما با ذهن، که نزدیکترین ارتباط را با سرور آگاهی دارد شروع می کنیم. ما از درون شروع می کنیم تا بتوانیم بسرعت و به آسانی به ژرفای آن برویم. اگر ما با تمرکز بر روی یک موقعیت فیزیکی در بدن یا با موضوعی فیزیکی شروع کرده بودیم، باز هم می توانستیم به عمق برویم، در این شکی نیست. اما آن سفری طولانی تر و پیچیده تر است. بعلاوه هر چه که ما از بخش های بیرونی تری شروع کنیم، برای رفتن به درون بایستی بسته های فیزیکی، عقلی و احساسی بیشتری را از سر راه خویش برداریم. این هم یکی از دلایلی است که ما در طول مراقبه مانترا را شفاها بر زبان نمی آوریم، یا اینکه به معنای آن نیز هیچگونه توجهی نمی کنیم. این درست از همان ابتدا فرایندی درونی است. بوسیلۀ شروع مراقبه با یک فکر و با استفاده از روندی ویژه، ما از میان انسدادهای خارجیِ سیستم اعصاب که میتوانند به توجه ما پیوند بخورند میان بُر میزنیم. سرانجام ما بجای تلاش در جهت از میان برداشتن آنها، از بیرون به درون، آنها را بطور طبیعی از درون به بیرون از میان برخواهیم داشت، امری که آسان هم نیست.

ما با یک فکر شروع می کنیم، نه تمرکز روی هیچ نوع از معنی آن. فقط به آسانی در مرزِ رها شدن از فکر (آگاهی) نسبت به مانترا، به تکرارِ صوت مانترا توجه می کنیم. اجازه میدهیم تا مانترا راه خودش را پیش بگیرد و بطور طبیعی محو و محوتر شود (از حوزۀ آگاهی ما خارج شود). این ساده ترین و موثرترین راهِ شیرجه به دریای بیکرانِ سرور آگاهی در درون ماست. با انجام مکرر این روند پس از بیست دقیقه، سرشار از آرامش و سرور و با پالایش بسیاری که در حین فرآیند رخ نموده است از مراقبه بیرون می آییم.

زمانی، همچنانکه گرفتگی ها کم و کمتر می شوند، فاصلۀ بین آگاهی و تجارب بیرونی از میان می رود. در واقع چنین فاصله ای کلا وجود نداشته است. آنگاه، وقتی که بر روی چاکراها، نمادهای مذهبی، اشخاص مورد علاقۀ خویش، چشم اندازهای زیبا، متون مقدس، یا حتی یک کتاب تئوری فیزیک خیره می شویم، تجربۀ سایه های بسیارِ سرورِ آگاهی امری طبیعی می گردد. وقتی سرورِ آگاهی برمی خیزد هر چیز از آن نظر دیده می شود. اما این روندی از مراقبه نیست، بلکه لذت بردن از ثمرۀ آن است. این یعنی عشقِ به زندگی با فهمی فزاینده از هدایای بسیار آن. ظهور یک چنین فهمی، از همه بیشتر  الهام بخش ما برای تداوم تمرین خواهد بود.