پاسخ: وقتی که ما مراقبه می کنیم به ذهن خویش اجازه می دهیم که بطور طبیعی، هوشیاری ما را از حوزۀ آشنایِ زمان و مکان بیرون کشیده و ما را به قلمرو سرورِ آگاهیِ ناب و خالص سوق دهد. آگاهی، نه زمان است، نه مکان. می توان گفت آن بُعدی است بیکران که در بنیانِ دنیایی که با حواس فیزیکی خود ادراک می کنیم آرمیده است. بعلاوه، هیچ حد و مرزی نداشته و بشکلی جاودان، "اکنون" است (در زمان حال قرار دارد). در واقع آگاهی، بُعدی است دیگر و در فراسوی زمان و مکان. ما می توانیم آن را بُعد پنجم بنامیم. با مراقبه بتدریج در حال پیوند زدنِ بعد پنجم (آگاهی) با چهار بعدِ زمان و مکان هستیم. بطوریکه همۀ پنج بُعد با یکدیگر همزیستی نمایند. سیستم اعصاب ما بتدریج پرورش یافته تا تجربۀ همزمانِ هر پنج بُعد را به ما عطا کند.

 

این امر مفاهیم عمیقی بر زندگی روزمرۀ ما جاری می سازد. قبل از آغاز مراقبه، تجربۀ هر چیز، در دایرۀ زمان و مکان بود. همۀ فعالیت ما و همۀ حل مشکلات ما محدود به این چهار بُعد میشد. گزینه ها و انتخاب هایی نیز که قبلا ملاحظه میکردیم همیشه در محدودۀ زمان و مکان بود. با مراقبه، ما بُعدی تکمیلی را نیز به زندگی خود می کشانیم. همان آگاهی. این امر تفاوت زیادی ایجاد می کند. اینک ما موقعیت ها را به شیوه هایی نظاره میکنیم که قبلاً نمی توانستیم و اکنون ما قادریم به روشهایی روی مسیرِ زندگی تأثیر گذار باشیم که قبلاً امکان آن را از دست میدادیم.

مجسم کنید که می خواهید یک پازل را که روی میز قرار دارد حل کنید. شما آنرا از دو بُعد (طول و عرض) روی سطحِ پهنِ میز مشاهده میکنید. با تلاش بسیار، نمی توانید قطعات را روی هم سوار نمایید. بعد دوستی وارد اتاق شده و می گوید: "این را امتحان کن".  او دو لبۀ پازل را بلند کرده و با حلقه کردن پازل در بالای سطح میز لبه ها را بهم می چسباند، و آنها بطور کامل در هم چِفت می شوند. با حرکت بسوی بُعد سوم یعنی فضای بالای میز، پازل به آسانی حل می شود. زندگی نیز به همین مورد شبیه است. پرداختن به آن فقط در چهار بُعدِ زمان و مکان غالباً یک پازل غیر قابل حل است. ما به دور خود می چرخیم و می چرخیم و هیچگاه قطعات بطور کامل در هم چِفت نمی شوند. وقتی شروع به مراقبه می کنیم در حال افزودنِ  چشم انداز و بُعدی جدید به زندگیِ خویش هستیم. آنگاه است که قطعات شروع به چِفت شدن رویهم می کنند، و آن تماما آغازی است بر شکل یافتنِ معنا در وجود ما.