تمرینات پیشرفتۀ یوگا دروس اصلی
درس 122 پرسش و پاسخ - شهود
نویسنده: یوگانی
تاریخ: جمعه 20 فوریۀ 2004 ساعت 11:10 قبل از ظهر
* به خوانندگان جدید توصیه می شود که خواندن مطالب را از ابتدای بایگانی دروس (درس اول، "این بحث برای چیست؟") آغاز نمایند. چرا که دروس قبل، پیشنیازی برای این درس محسوب می شوند.
پرسش: من برای مدتی طولانی تاکنون، از طریق تمرین خاصی به پیش رفته ام. تمرینی که فقط از بدن جدا میماند. من با حس ها و عواطف خویش یکی نمیشوم. چیز دیگری در حال ادراک آنها است، نه من. گاهی من آگاهم از اینکه احساسی خاص سعی دارد پدیدار شود اما من درست نمیدانم در این موقعیت ها چه کاری باید انجام دهم بنابراین آنها را نادیده میگیرم. امری که منجر به دور شدن و از بین رفتن این احساسات میشود. دو هفته قبل مادر بزرگم از دنیا رفت و این رویداد اصلا باعث ناراحتی من نشد. من اغلب مواقع در مراسم تشییع فقط لبخند میزدم و یا سعی میکردم که لبخند نزنم. گربۀ خانگی من که واقعا برای من همه چیز است... بهترین دوست من... مونس و همدم من... عشق من. بنظر میرسد که در حال اضمحلال است و به آرامی به مرگ نزدیک میشود. من از این بابت اصلا تشویشی ندارم. هرچند تا حدی نگران و دلواپسم اما در این مورد اصلا ناراحت نیستم. برای من رویدادها بلحاظ بیرونی تغییر میکنند اما درون تغییری نمیکند. من نه تنها گریه نمیکنم بلکه میتوانم بخندم. من میتوانم از کار خود اخراج شوم و باز هم در دنیا دلگرمی و پشتیبانی داشته باشم. من دیگر به چیزی وابسته نمیشوم. اخیرا حس میکنم که نام و هویت اسمی خویش را از دست داده ام. امری که به نوعی در امضاء کردن ایمیل یا نامه های شخصی، مرا آزار میدهد. آیا این موارد طبیعی و بخشی از پراتیاهارا است؟ آیا چنین مراحلی در راه وجود دارند؟ من از این به بعد باید مهیای چه مراحلی باشم؟
پاسخ: از نکات و مواردی که عنوان کردید بسیار متشکرم. (شهود Witnessing در این دروس بمعنی مشاهده گری، شاهد بودن و نظاره گری بر افکار، احساسات و حس های بدنی است - مترجم).
پاسخ، به این بستگی دارد که حالت واقعی شما چیست و اینکه با رعایت چه مواردی بدین احوالات نایل گشته اید. اگر شما یک مراقبه گر هستید و از طریق انجام مراقبه به چنین حس جدایی و شهودِ خاموش دست یافته اید یک امر است. اگر شما بخاطر نوعی مکانیسم دفاع روانیِ ناشی از برخی ضربه های روحی گذشته، از زندگی و دنیای خود جدا شده اید نیز امر دیگری است. اولی بدلیل پالایش سیستم اعصاب رخ نموده و دومی بدلیل نوعی طبقه بندی در هوشیاری ایجاد میشود. رده ای از هوشیاری که بواسطۀ آن از انسدادهای موجود در ناخودآگاه که رنج و درد بسیاری در خود دارند اجتناب میشود. اولی یک گشودگی و گسترش، و بقیۀ این موارد، نوعی بسته و محدود شدن بشمار میروند. آنها میتوانند ظاهرا شبیه هم باشند اما شباهتی به هم ندارند. تحت شرایط معینی حتی ممکن است هر یک از این دو حالت همزمان رخ نمایند.
اگر این پالایش در سیستم عصبی انجام شود منجر به افزایش سکوت درونی و طلوع آن می گردد. آنگاه کاری که انجام میدهیم در واقع بکارگیری این سکوت در تمارین معنوی و در زندگی است. در نهایت روشن بینی آنقدرها مرتبط با ما نیست. امری که مرتبط با هرکس دیگر میشود. مرحلۀ اولِ روشن بینی خیزش یک سکوت درونیِ پیشرونده و پایدار است. یک جدایی موقت (از مسائل پیرامونی). مراحل دوم و سوم روشن بینی مرتبط است با پیوستنِ به خیزش جریان الهی که در خود ما و دیگران به تکاپو می افتد. (اینجا جایی است که اکستاسی و پراتیاهارا از راه می رسند، نه آنقدرها قبل از این مرحله). رفتن به فراسوی مرحلۀ یک (سکوت درونی / شهود) دیگر صرفا یک فرآیند بی روحِ انجام هیچ کار نخواهد بود. مراحلی که مستلزم خیزش ایثار و بکارگیری سرور آگاهی خالص در فرآیندهای بعدی روشن بینی است. فرآیندهایی که شامل فعالیت ها و مشارکت های اجتماعی میشود. این یک تکامل طبیعی است که بخشی از آن در راستای عزم ما به مشارکت رقم خواهد خورد.
توصیه میشود: زمانیکه احساسات پدیدار میشوند، بجای نادیده گرفتن آنها، به ملاحظۀ فرآیند باکتی بپردازید. فرآیندی که در درس 67#، "باکتی - علم سرسپردگی" شرح شده و در دروس بعدی نیز نکات ظریفی دربارۀ شهود (نظاره گری) و باکتی، بخصوص در درس 109#، "باکتی، مراقبه و سکوت درونی" عنوان شده است. مجموعه دروسی که میتوانند به شما نکاتی ارائه کنند تا برای حرکت بسمت مراحل بعدی، توانایی استفادۀ بهتر از حالت شهود (نظاره گری) خویش را داشته باشید. رابطۀ شهود و احساس، کلیدی است که در این میان بحرکت در می آید. سرورِ آگاهی خالص، شاهد خاموشی است که بواسطۀ پدیده های دنیوی لمس نمیشود. کیفیتی که البته نچسب، سرد و فاقد جذابیت نیز نخواهد بود. بلکه بر عکس. سکوت درونی سرچشمه ای بی پایان از عشق و شفقت است. چشمه ای که بطور طبیعی ما را در جهت بکارگیریِ فرآیندهای اکستاتیک در بدن و خدمت عاشقانه به دیگران حرکت میدهد. ما حتی در حالت شهود میتوانیم عصبانی شده و گریه کنیم. در این حال نیز سیستم عصبی به پالایش خویش ادامه خواهد داد. هرچند که شاهد خاموش، تماشاچیِ بیحرکت و نهایی است اما بازی روشن بینی یک مسابقۀ ورزشی دارای تماشاگر نیست. این امر یکی از تناقضات زندگی معنوی است. تا زمانی که سرورِ آگاهی خالص در هر اتم از هستی ما کاملا حضور نیابد، پیوستن آگاهانه به فرآیندهای اکستاتیکِ آفرینش (معاشقۀ الهیِ درون) ممکن نیست و روشن بینی نمیتواند تکمیل شود. اگر ما بخواهیم بسمت مراحل عالی روشن بینی حرکت کنیم، باید مشارکت فعالانۀ (اجتماعی) داشته باشیم.
بنابراین توصیه من این است که ببینید آیا میتوانید در خود، اشتیاقی برای رشد یافتن به فراسوی آنچه که هستید بیابید؟ هر نوع اشتیاقی کارساز خواهد بود چراکه شما در حالت شهود میتوانید به آسانی احساس خویش را بسمت باکتی دگرگون کنید. البته اگر بتوانید دست به انتخاب زده و این حالت را پرورش دهید، آنگاه است که شما انجام برخی کارها را آسان خواهید یافت. برخی تمارین روزانه، برخی خدمات به انسان ها و انجام کاری برای فردی دیگر. اگر شما "بکارگیری" این فرآیند را مشکل یافتید آنگاه شاید موقعیت شما بلحاظ روانی از پیچیدگی (انسداد) بیشتری نسبت به فرآیند طبیعیِ پالایشی که در سیستم اعصاب پدیدار میشود، برخوردار است. فرآیند پالایشی که بواسطۀ تمارین معنوی تحریک میشود. یا گاهی در حین مرحلۀ شهود (یا هر مرحلۀ دیگری) میتواند نسبت به رنج و درد (ناشی از انسدادهای ناخودآگاه) حساسیت بوجود آید. در اینصورت ما فقط باید برای مدتی توقف کرده و سپس مجددا ادامه دهیم. نوعی شفا یافتن برای نیل به حالت جدیدی از بودن. پس از آنکه در جایی که هستیم احساس راحتی کردیم، آنگاه با علاقۀ بیشتری بسمت مرحلۀ بعدی حرکت خواهیم کرد.
علت اصلی شهود شما هرآنچه که هست، آسیبی به تمارین روزانۀ شما (بخصوص مراقبه و پرانایاما) وارد نخواهد ساخت. دیر یا زود همۀ این موارد بشکلی طبیعی شما را به مرحلۀ بعدی هدایت خواهند ساخت.
امیدوارم همۀ شما در راستای سفر به جادۀ انتخابی خویش موفق باشید.
استاد در درون شماست.
دروس کلیدی