سؤال : من یکی از آنهایی هستم که زبان را به عقب میغلطانم. درس اخیر شما در مورد کچاری فوق العاده و واقعاً روشنگر است. سؤال من راجع به مشکلاتی است که در موقع عقب کشیدن زبان بر روی سقف دهان تجربه میکنم. در آغاز در گلوی خود واکنشی تهوع آمیز داشتم که به نظر میرسد کمتر شده باشد. گاهی وقتی زبانم در حین مراقبه به عقب میرود، تنفس در من بطور موقت قطع می شود. آیا این تجربیات طبیعی است؟

پاسخ: این ها تجربیات گذرایی هستند که میتوانند در مرحلۀ 1 کچاری رخ دهند. دلیل اینگونه تجربیات، مشکلی است که من آن را "انسداد گلو" می نامم. عارضه ای موقت که میتواند بین مرحله 1 و 2 رخ دهد. 

چون در مرحله 1 زبان نمی تواند از سقف دهان فراتر رود، با عقب تر رفتن، بستر زبان گرایش دارد که به پایین گلو فشار بیاورد، امری که می تواند به خلق یک اثر "انسدادی" در عمق گلو ختم شده و منجر به برخی واکنش های تهوع آمیز و بسته شدن نای (مجرای ریه) توسط دریچۀ نای شود. دریچۀ نای یک زائدۀ درب مانند است که در اتصال با ریشۀ زبان قرار دارد و در هنگام بلع و همچنین زمانی که بشکلی معمول نفس خود را نگه میداریم، مجرای نای را میبندد. (این زائده مثل زبان کوچک آنقدرها در دید قرار ندارد - مترجم).

هر کسی آناتومی جسمی تا حدی متفاوت دارد. بنابراین برخی ممکن است این تجربیات گذرا را در حین مرحله 1 داشته و بعضی هم نداشته باشند. در هر صورت، این تجربیات باید موقت باشند. با کشیده شدن تیغۀ غشایی زیر زبان یا کوتاه کردن آن، زبان نهایتاً به پشت صفحه نرم و بسمت مرحله دوم کچاری بالا خواهد رفت. وقتی این اتفاق رخ داد، انسداد گلو باید بطور طبیعی پایان یابد، زیرا زبان به طرف مجاری بینی بالا رفته و دیگر آنقدرها بسمت پائین گلو فشار نمی آورد. اینکه می گویم "آنقدرها" برای این است که پردۀ غشایی هنوز زبان را به طرف پائین کشیده و ممکن است باز هم مقداری انسدادِ گلو (اگر چه بسیار کمتر) در مرحله کچاری وجود داشته باشد و احتمال خلق برخی تجارب آشفته کننده در گلو کمتر میشود. همچنانکه زبان بالا و بالاتر میرود، تیغۀ غشایی زیر زبان به کشیده شدن ادامه داده یا کوتاه خواهد شد و تمایل زبان به انسداد گلو از بین می رود.

همانطور که در مورد دلایل آناتومیک ذکر شد، فقط بعضی از افراد ممکن است علائم انسداد گلو را تجربه کنند، در حالیکه سایرین اصلاً چنین مشکلی نخواهند داشت. عوارض هرچه که باشند، تجاربی گذرا هستند که با تکاملِ کچاری در ما فروکش میکنند.

تجربۀ سرور اکستاتیکی که ما در مرحله 2 کچاری بدان دست می یابیم بسیار مهم تر از ناراحتی هایی است که شاید در طول راه وجود داشته و با آنها روبرو شویم.

 

برای کچاری وقت بگذارید. با روش خود به آن نزدیک شوید. وقتی زمان مناسب باشد باکتی شما، شما را به بالا می کشد. 

 

*مطلب تکمیلی (ضمیمه) : سوال دیگری در ارتباط با گذر از مرحلۀ 1 به 2 کچاری:

 

 

پرسش : سوال یا پیشنهاد من در رابطه با درس بسیار مفیدِ کچاری مودرا است. زمانی که شما چهار مرحله از سفرِ زبان را شرح میدهید، ذکر برخی نقاط برجسته و مهم در این مسیر، میتواند مفید فایده باشد. بعنوان مثال شما از زبان کوچک و لوزه ها ذکری به میان نیاوردید و من نمیدانم که آنها در کجای این سفر قرار دارند؟

 

همچنین اولین قدم بسیار مهم، رسیدن به "منطقۀ سقف دهان و جایی که صفحات سفت و نرم با یکدیگر ملاقات میکنند" است. اما من مطمئن نیستم که کاملا و دقیقا این نقطه را شناسایی کرده باشم. آیا این نقطه را میتوانید از طریق موقعیت آن با دندان ها، زبان کوچک و لوزه ها شرح دهید؟

 

پاسخ : همیشه موارد بسیاری است که میتوان در ارتباط با سفر کچاری بیان کرد. در ارتباط با زبان کوچک و لوزه ها، من تا بدینجا از ذکر آنها خودداری کردم، زیرا همچنانکه زبان از مرحلۀ 1 بسمت مرحلۀ 2 و رسیدن به بالای تیغۀ پَسین بینی سُر میخورد، خیلی سریع از کنار آنها گذر کرده و در واقع کار چندانی با آنها به انجام نمیرسد.

 

هستند افرادی که برای زبان کوچک تاکید زیادی قائل هستند. چراکه نکتار از طریق این ناحیه به پایین سرازیر میشود. اما من در آن آنقدرها اهمیت نمی بینم. پس از آنکه به "نقطۀ راز" واقع در تیغۀ میانی و پَسین بینی در بالای صفحۀ نرم دست یافتید ( به درس T34 در دروس تانترا مراجعه کنید)، یک سطح کاملا جدید از تحریک، فراسوی هرآنچه که بتوان (در مرحلۀ 1) با صفحۀ نرم و زبان کوچک انجام داد ایجاد میشود. صفحۀ نرم فقط یک درگاه برای ورود به این مرحله است.

 

همچنین از طریق خود صفحۀ نرم یعنی نقطه ای که صفحات نرم و سفتِ سقف دهان به یکدیگر میرسند (مرحلۀ 1) نیز تحریک قابل توجهی ایجاد میشود. اگر شما در امتداد سقف دهان به عقب بروید، یافتن این نقطه آسان است. سقف دهان سفت است، درست؟ سپس با گذر ار آن به منطقه ای نرم میرسید، جایی که درست در زیر تیغۀ میانی بینی و مجاری آن واقع است. این مرز، مابین دندان های جلویی و زبان کوچک قرار دارد. عصب های زیادی از تیغۀ میانی و پَسینِ بینی (نقطۀ راز) بسمت پایین و نقطۀ تلاقیِ صفحات نرم و سِفت سقف دهان پایین می آیند. بنابراین با رساندن نوک زبان حتی به این نقطه، تحریک قابل توجهی میتواند ایجاد گردد. البته همۀ اینها باز بستگی خواهد داشت به وجود میزانی از رسانایی اکستاتیک در سلسلۀ اعصاب که از طریق روال روزانه ای از تمارین یوگا، پرورش می یابد.