سؤال: من چند سؤال دارم که ممنون میشم اظهار نظر شما را در مورد آنها بدانم... اگر کسی تجربیات سختِ انرژی کوندالینی داشته باشد بنظر شما رفتن پیش یک شفا بخشی که روی سطح انرژی کار می کند، مثل یک استاد ریِکی یا فردی اینچنین می تواند فایده ای داشته باشد، یا اینکه این گونه درمان ها نوعی خود فریبی و میان بُری است که نهایتا در دراز مدت نیز به نتیجه ای واقعی ختم نمیشوند. با این فرض که فرد مسیر تمرینات را دنبال نموده و فقط برای رفع انسدادها در جستجویِ کمک مختصری از بیرون باشد. 

 

زمانی که من در حال مراقبه هستم درد نسبتاً شدیدی در کمرم احساس می کنم که میتواند مربوط به حالتِ (نشست) بوده یا اینکه (به گمان خودم) مرتبط با یک گرفتگی و انسداد باشد. من همۀ انواع پشتی، تکیه گاه و زیرانداز را امتحان کرده ام اما هنوز چیزی که بتواند این مشکل را حل کند پیدا نکردم. من می توانم در حال دراز کش مراقبه کنم. استراحت در این وضعیت به اندازۀ کافی است، بدین ترتیب در این حالت می توانم نیم ساعت باقی مانده و به خواب نروم. اما بطور درونی (شهودی) چنین احساس میکنم که حالتِ نشست عمودی اثر خاصی دارد. بخصوص در ارتباط با اتصالِ بین بالا و پائینِ (سوشومنا) که بنظر می رسد مهم است و من اگر بصورت افقی انجام دهم آن را از دست خواهم داد. شما چه فکر میکنید؟

 

همچنین می خواهم بدانم اگر مولاباندا، شامباوی و سیدهاسانا بتوانند از پرانامایا بسمت مراقبه کشیده شوند مشکلی ایجاد میشود؟

پاسخ: اگر تجربه های سخت کوندالینی، انسدادهای دیرپا (مزمن) یا هر چیزی مانند آن داشته باشید، هر ابزاری که بتوانیم در جهت تسکین آنها بیابییم اشکالی ندارد. قصد این است که سفرِ ما تا آنجا که ممکن است راحت انجام گیرد، در غیر اینصورت شاید نخواهیم آن را ادامه دهیم. بنابراین اگر رِیکی، ماساژ، انرژی درمانی، کایروپراکتیک (Chiropractic فنِّ ماساژ و جابجا کردن لگن و ستون فقرات در جهت تصحیحِ انحرافات آنها - مترجم)، تای چی یا هر وسیلۀ دیگری در دسترس باشد که بتواند به تسکینِ گرفتگیِ سرسخت انرژی یاری نماید، با تمام وجود به دنبال آن بروید. ممکن است بخواهید به عقب بازگشته و به مرور درس درمان های کوندالینی، مربوط به چند هفته قبل بپردازید. آساناهای یوگا را فراموش نکنید. این ها بخصوص برای گرفتگی ستون مهره ای خوب هستند بشرط آنکه مشکل پزشکی وجود نداشته باشد. اگر فکر می کنید که میتواند مشکل پزشکی در میان باشد حتماً به دنبال یک مشاورۀ پزشکی باشید.

البته در صورتی که این مشکل مرتبط با انرژی باشد می توانیم همچنین تمرینات خود را در جهت کاهش این ناراحتی مدیریت نمائیم. اگر انرژیِ ما در حال تاختن بسمت یک دیوار ناراحت کننده است، این واقعا اولین جایی است که نگاه ما به ایجاد تعدیلات و تنظیمات معطوف میشود. انرژیِ تکاملی که از درون می آید، گرفتگی ها را نرم نموده و بیرون میراند و موارد بیشتری نیز در تمارین وجود دارند که ما با انجام آنها میتوانیم این فرآیند را شتاب بخشیده و تعادل ببخشیم. کُلِّ بازی، واقعا همین است. واکنشِ هر یک از ما نسبت به تمارین معنوی متفاوت است. ما قصد داریم تا بجای آنکه با پُتک به جان سیستم عصبی بیفتیم با تلنگر زدنِ ملایم و هر روزه، گرفتگی و انسدادهای آن را خُرد کنیم. بنابراین تمارین خود را سازگارِ با تجارب خویش میزان کنید. آنچه که ما اینجا انجام میدهیم "مبتنیِ بر تجربه" است.

اگر شما بیشتر از 20 دقیقه مراقبه می کنید، این خیلی زیاد است. گاهی اوقات وقتی که مقدار زیادی گرفتگی در حال سست و رها شدن میباشد ضروری است کمتر از 20 دقیقه مراقبه کنیم.

در مورد وضعیت قرار گرفتن در مراقبه، بله حالت عمودی بهتر از دراز کش است، اما ما اینجا و در این دروس تعصبی نسبت به آن نداریم. مراقبه اول باید راحت انجام شود درغیر اینصورت چرا با انجام آن خود را به زحمت بیاندازیم؟ بنابراین تا زمانی که وضعیتِ کمر براحتی انجام پذیرد، باید تا آنجا که ممکن است به عقب تکیه دهید و هدف این باشد که بتدریج روی مستقیم نمودنِ بالا تنه کار کنید. شاید این هفته یک بالش اضافه کنید، هفته بعد دو تا، هفته بعد سه تا. ببینید آیا می توانید بدین ترتیب بتدریج، آرام و بادقت کمر راست کرده و به حالتِ نشستِ راحت و با تکیه گاهِ کمر دست یابیید. اگر کمر دردِ شما یک انسداد انرژی باشد می بایست دیر یا زود برطرف شود.

در مورد آنچه که میتوانیم اجازه دهیم تا از پرانایاما به مراقبه کشیده شود، فقط  مواردی که انجامِ آنها زمینه سازِ تقسیمِ آگاهی و توجه میگردد لحاظ نمی شوند. در این مرحله فقط سیدهاسانا انجام میشود، زیرا این نشست هیچ توجه اضافی را به خود جلب نمی کند. البته این روش در مراحل آغازینِ خود میتواند از طریق تحریک عجان سردرگمی ایجاد کند، بنابراین عدم انجام آن در مراقبه تا وقتی که در پرانایاما بشکل عادتی راحت و آشِنا درآید مشکلی ندارد. این ندای درونی شماست که تعیین خواهد کرد. مولاباندا و شامباوی برای اجرا و حفظ در این مرحله مستلزم توجه هستند. به همین دلیل ما تلاشی برای رعایت آنها در حین مراقبه به عمل نمی آوریم. نقشۀ کار این است که برای پیگیریِ روند سادۀ مراقبه توجه و آگاهی خود را آزاد نگه داریم. این امر بسیار مهم است.

 

همچنانکه زمان به پیش میرود و سیستم اعصاب ما روان تر میشود، بطور خودکار موارد متنوعی از یوگا در طول مراقبه رخ خواهند داد. برخی از آنها ممکن است برای ما آشناتر بوده و برخی نیز نوع (بِرَند) جدیدی باشند. ما این قبیل موارد را تحریک نکرده و در مقابلِ آنها مقاومت نیز نمی کنیم. (بعنوان مثال) اگر ببینیم که در میانۀ مراقبه روی سر خود ایستاده ایم چه کار می کنیم؟ بله به آسانی به مانترا باز می گردیم.

خوب شاید ما اغلب خود را بطور خود به خود ایستاده بر روی سر ندیدیم اما میتوانند موارد غیر معمولِ دیگری حادث شده و به انجام برسند. همۀ آنها بخشی از یک اتصال و پیوستگیِ (کلی) در یوگا هستند. اگر ما به سیستم اعصابِ خود فرصت گشودگی بدهیم، خود میداند که چه کاری انجام دهد. سیستم عصبی خاستگاه و سر چشمۀ همۀ یوگا است. ما فقط اینجا و آنجا دستِ یاری به سویش دراز کرده تا  فرآیند روشن بینی بشکلی خودکار تسهیل شود.

استاد در درون شماست.

بعدی | قبلی