پرسش: چهار سال پیش من و برادرم دچار یک تصادف اتومبیل شدیم. من زنده ماندم و او خیر. بعد از آن زندگی من، به جهنمی پر از احساسِ اندوه، گناه، خشم و نا امیدی مبدل شد. آنگاه بود که چیزی اتفاق افتاد. من دیگر نمی توانستم بدان صورت ادامه دهم و در اشتیاقِ پاسخ یا چیزی بودم که از درون مرا رها سازد. بلافاصله دانش معنوی در زندگی من شروع به جاری شدن کرد و دانستم که برای بقیۀ روزهای خویش چه کاری باید انجام دهم. درس شما در مورد باکتی، حقیقت را با من عجین ساخت، هر چند که تجربۀ من با آن تدریجی نبوده است. (حقیقت) بشکل ناگهانی از حالت (روحی و روانی) آسیب دیدۀ من پدیدار شد و حالت احساسی من، زمینه ساز ادامۀ حرکتی سریع و رو به پیش برایم گردید. اندیشه های شما در این مورد چیست؟

پاسخ: تجربیات آسیب زا و تکان دهنده میتوانند اغلب ما را بسمت یک بیداری هدایت کنند. هرچند فقدان ناگهانی یک شخصِ مورد علاقه هیچگاه نمیتواند بواسطۀ هیچ چیز جبران شود. اما اگر ما قادر به گشودن آغوش خود به روی باکتی باشیم، فرآیند باکتی قطعاً عمل خواهد کرد. هیجانات و عواطف بقدری عظیم هستند که مختصرترین رهایش آنها و جزئی ترین تغییر جهت انرژی احساسی، نتایج چشمگیری دربر خواهد داشت. هیچیک از ما داوطلب ورود به اینگونه تکالیف و ماموریت های خطیر نیستیم، اما آنها در زندگی رخ میدهند.

 

 

وقتی ضربۀ روحی و روانی اتفاق می افتد، خواه از دست دادن شخص محبوب ما باشد یا از دست دادن سلامت یا سایر بهم ریختگی های جدی در زندگی، چرخه ای از رنج و اندوه رخ خواهد نمود. امری که با ناباوری آغاز می شود، بعد ممکن است بسمت انکار سوق یابد، سپس به خشم و آنگاه با یک شیب درازمدت عاطفی، بسوی ناامیدی پایین میرود. برای بیشتر ما اندک میزانی از کنترل، در حین چنین رخداد هایی وجود دارد. آنگاه در برهه هایی از زمان که میتواند ماه ها، سال ها یا ده ها بعد باشد رهایشی بوجود می آید. شاید برای عده ای این رهایی اصلا رخ ندهد. هر کسی متفاوت است. چنین زمان و چنین رخدادی است که نقطه ای بسیار حیاتی و سرنوشت ساز در این فرآیند محسوب میشود. بسیار مهم، بدین مفهوم که ممکن است ما بلحاظ عاطفی متمایل به بازگشت به شرایط مشابهِ قبل از آسیب روحی گردیم و این طبیعی است که آن (شرایط را مجددا) امتحان کنیم. یا اینکه ممکن است همانطور که شما تجربه نموده اید به سمت فضایی الهی رها گردیم. این نقطه در فرآیند حُزن و تاثّر، نوعی تقاطع محسوب میشود.

دوباره یادآوری میشود که این امر به اولین انگیزۀ ناگهانی باکتی باز میگردد. در واقع به این پرسش که: "آیا پیشرفت بیشتر و فراتری وجود دارد؟" اگر این سؤال بشکلی، در آن برهه و در ما وجود داشته باشد، آنگاه انرژی احساسی بدان سو یورش خواهد برد. این سوال یک رهایش و آغاز تجلیِ ایشتای درونی یا والاترین آرمان ماست. این پرسش همچنین آغاز ظهور گورو (استاد معنوی) و انعکاسی از اوست که بواسطۀ محیط پیرامون در ما تحریک می شود.

 

این نوعی گشودگی، پذیرندگی و رهایش است که قابلیت تاثیرگذاریِ باکتی را ایجاد میکند. بمحض اینکه ما احساسات خویش را به مقصودی والاتر تسلیم کنیم، آنها مبدل به انرژی الهی شده و با شتاب به درون گسیل میشوند. تجربیات تکان دهنده ممکن است ما را در وضعیتی قرار دهند که انتخاب محدودی پیش رو داشته و چاره ای جز تسلیم (واگذاری) یا مواجهه با سالیان درازِ رنج و مصیبت نداشته باشیم. اما مسلما ملاحظۀ چنین موقعیت هایی در فراز و نشیب های زندگی مادی و دنیای روزمره بعنوان رَصَدِ الهی، انتخاب بسیار شاخص تری خواهد بود. حقیقت این است که هر احساس، فرصتی برای باکتی است. چه خیلی کوچک باشد یا خیلی بزرگ و یا هر احساسی در این بین. احساسات همیشه حاضر خواهند بود اما رها نمودن ممکن است حاضر باشد و یا نباشد. این بستگی به ما دارد و ما هستیم که انتخاب می کنیم.

 

با در آغوش داشتنِ راه معنوی در همراهیِ با موج قدرتمند و مداومی از باکتی، شما حتی در فاجعه و نمایش غم انگیزِ (Tragedy) خویش نیز چیز مقدسی می یابیید. به خاطر داشته باشید که باکتی یک تمرین معنوی قدرتمند است. اطمینان یابید که تعادل را در تمرینات خود رعایت میکنید تا بهترین شانس برای نوعی گشودگیِ هموارِ سرور آگاهی خالص و اکستاسی الهی فراهم گردد.

 

استاد در درون شماست.

 

بعدی | قبلی