تمرینات پیشرفتۀ یوگا دروس اصلی
درس 168 پرسش و پاسخ - آیا درد پیشنیازی بر آرامش درونی است؟
نویسنده: یوگانی
تاریخ: دوشنبه 19 آوریل 2004 ساعت 11:46 صبح
* به خوانندگان جدید توصیه می شود که خواندن مطالب را از ابتدای بایگانی دروس (درس اول، "این بحث برای چیست؟") آغاز نمایند. چرا که دروس قبل، پیشنیازی برای این درس محسوب می شوند.
پرسش: من تقریبا یک ماهی است که تمرین مراقبه را آغاز کرده ام. روشی که انرژی و آرامش فوق العاده ای به من ارزانی داشته است. با این حال یکی از دوستان نزدیک که در مکتب یوگا، از دانش خوبی برخوردار بوده و من برای او احترام زیادی قائلم، گفته است که با تداوم روند مراقبه، دردهای من برون ریزی خواهند کرد. بخصوص اینکه گذشتۀ به شدت دردناکی را سپری کرده ام. واقعیت این است که من مراقبه را برای درمان و رهایی از دردها و سیمای (بد) زندگی خود شروع کرده و امید دارم تا با پیشرفت در آن، زندگی را با آرامش، هماهنگی و احترام به دیگر هم نوعان خویش ادامه دهم. آیا درد پیشنیازی برای رسیدن به آرامش است؟
پاسخ: تشکر از شما برای به اشتراک گذاری این تجربه. خیر، درد پیشنیازی برای رسیدن به آرامش نیست. البته این بدین معنی نیست که ما در امتدا راه، هیچ درد و ناراحتی نیز نخواهیم داشت. بدین معنی هم نیست که ما بدین ترتیب فرض کنیم که این سفر (درونی) ارزش طی طریق ندارد. در هر حال با پاکسازی و گشودگی سیستم عصبی در طول مسیر، رو در رویی با این قبیل تجارب و سختی ها ممکن است.
همۀ این موارد بستگی به نوع چیدمان و قرار گیری انسدادها در سلسلۀ اعصاب داشته و اینکه ما به چه نحو تمرینات خود را برای باز شدن این گرفتگی ها مدیریت میکنیم. آرامش و سُرور جزء ذاتی و درونی همۀ ما محسوب میشود. راههای بسیاری وجود دارد که ما میتوانیم بواسطۀ آنها از این کیفیت ذاتی خویش پرده برداریم. برخی از این روش ها انقلابی تر و ساختار شکن بوده و نسبت به سایر روش ها ناراحتی بیشتری ایجاد میکنند.
در این مجموعه دروس، هر روشی در جهت سادگی و دارا بودن حداکثر قدرت و با حداقل ایجاد ناراحتی طراحی شده است. در حقیقت تمرینات پیشرفتۀ یوگا از آغاز تا پایان در راستای قرارگیری بر مسیر لذت و سُرور طراحی شده اند. این بدین معنی نیست که هرکس می بایست در ارتباط با هر نوع تمرین زیاده روی کند. در اینصورت است که ادامۀ مسیر، حقیقتا و بشدت دلسرد کننده خواهد شد. اگر ما از نتایج تمرینات روزانۀ خویش لذت ببریم، مسلما این راه را ادامه خواهیم داد. اگر قرار باشد که این راه و جادۀ تمرینات، تبدیل به رنجی بی حاصل (خرحمالی!!) شوند، آنگاه چه کسی خواهان انجام یوگا خواهد بود؟ فقط آزار دوستان (Masochists مازوخیست ها). بنابراین در راه یوگا هرچیزی منوط به تنظیم و تعدیلاتی است که در تمرینات به انجام رسیده و منجر به حفظ و تداوم یک تجربۀ مثبت از رشد و پالایشی مستمر خواهد گشت. امری که حقیقتا میتواند انجام گیرد.
تمرینات پیشرفتۀ یوگا شبیه یک اتوموبیلِ خوش تنظیم است. شما میتوانید پدال گاز را فشار داده و با هر سرعتی که میخواهید برانید. هم میتوانید آرام و ایمن به مقصد رسیده و هم این که با سرعت به موانع برخورد کرده و آسیب ببینید. میدانید که اینها تماما بستگی به نوع رانندگی دارد. شما با این تمرینات حکم راننده را دارید. به همین دلیل است که در این دروس، بسیار در مورد "خودگامی" صحبت شد. امری که خیلی مهم است. خودگامی رویکرد جدیدی در ارتباط با سلوکِ یوگا و در این زمانۀ مدرن است. هر کسی قادر است با سرعت مناسب خویش بسمت مقصد روشن بینی براند. افراد بسیاری مهیای این سیاحت هستند.
حتی یک رانندۀ خوب نیز گه گاهی در جاده با تکان هایی مواجه خواهد شد. امری که در یک سفر اجتناب ناپذیر است. این تکان ها و پستی بلندی ها بخشی از زندگی است. بنابراین ما در مواجهه با دست اندازها از سرعت کاسته و سپس مجددا با هموار شدن جاده سرعت میگیریم. روشی که سفری ایمن را رقم خواهد زد.
آیا ما باید در مواجهه با هر نوع چاله و خندق در طول مسیر (با همان سرعت) به رانندگیِ خود ادامه دهیم؟ خیر، به همین خاطر است که می گوئیم درد پیشنیازی برای نیل به آرامش نیست.
بنظر میرسد که شما تا بدینجا سفر آرام و ایمنی داشته و شنیدن تجربۀ ظهورِ انرژی و آرامش در شما، قلبم را سرشار از مسرت میسازد. شما در تمرینات خود برای همۀ دنیا برکت انتشار میدهید و هر کسی از پالایش و گشودگی رخ داده در شما نفع میبرد. با شور و شوق و خودگامیِ محتاطانه ادامه دهید. شما به سرمنزل درونی و خویشتن الهی خود خواهید رسید. با هر نشست تمرین، موارد بسیاری صورت میگیرد. درد و رنج در این مسیر طول عمری نداشته و آنها بی دردسر و بتدریج محو خواهند شد.
استاد در درون شماست.
دروس کلیدی