پرسش: شما هر پیغامی را با عبارت "استاد در درون شماست" خاتمه می دهید. آیا این بدان معناست که من گوروی خویش هستم و هیچ نیازی به گورو (Guru پیر معنوی) یا معلم های بیرونی ندارم؟

پاسخ: نه این بدان معنا نیست. ما همه به دانش بیرونی که تجربۀ درونی را بر ما می گشاید نیاز داریم. این عبارت بدین قصد عنوان شده که یادآورِ پیوسته ای باشد مبنی بر اینکه روشن بینیِ شما بیش از هر کس به خود شما وابسته است. چرا که تجربۀ الهی تنها از طریق خواسته و عملِ شماست که میتواند در شما ظهور یابد. سرورِ آگاهیِ خالص و اکستاسیِ الهی تنها از طریق سیستم اعصاب شما میتواند شناخته شود. شما نمی توانید آن را به دیگری محول کنید. یک تلاش روزانه برای پالایشِ سیستم اعصاب فقط توسط شما شکل میگیرد و آنگاه است که هر امری میتواند رخ دهد. شما هستید که این سیاحت را بنا میسازید.

 

شاید سفر شما به معنی تسلیم و سرسپردگی به دامانِ گورویِ بیرونی برای همۀ عمر بوده، یا شاید نیز به معنی تزکیه (پالایش) خویش با پیروی از اساتید متعدد در طول زندگانی باشد. روابط بیرونی شما  به هر صورت که پیش رود، این بیانِ الهی است که از درون جاری شده و از طریق اشتیاق قلبی، شما را بسوی آنها راهنمایی خواهد نمود. هر آنچه که در بیرون اتفاق افتد بازتاب آن چیزی است که در درون شما رخ می دهد، نه عکس آن. این است معنای عبارت "استاد در درون شماست".

 

اگر ما عمیقا از درونِ خویش خواهان باشیم، آموزه هایی را که نیاز داریم جذب خواهیم نمود. سپس بستگی به خود ما دارد که از برکاتی که بر ما روی آورده است بهره برده و به آنها عمل کنیم (یا خیر). اگر به چنین کاری دست زنیم، آنگاه است که یک گسترش درونی ایجاد خواهد گردید. گسترشی از سرورِ آگاهیِ خالص و اکستاسیِ الهیِ بیدارشده در درون. ما درخواهیم یافت که هر آنکس یا هر آنچه را که بعنوان آرمانِ مطلوب خویش انتخاب کرده ایم در درون ما نیز گسترش می یابد. بنابر این گورو (استاد معنوی)، در درون است، حتی اگر چه ممکن است ما با او (مذکر یا مونث) بنحوی در بیرون و در شکل (یا اشکالِ) خارجی تعامل داشته باشیم. مربّیان و گوروهای بیرونی سرچشمه های انرژی و دانش معنوی (مخزن اسرار) هستند و ما را مجذوب و فریفتۀ سیاحت خویش بسوی بیکران میکنند. در نهایت، تقابلِ ما با آنها درونی است و درون ما تنها جایگاهی است که در آن، واقعیت عملی و آزمون سرنوشت سازِ آنها  صورت میگیرد.

گورو، جریان آگاهی است که در ما آغاز گشته و بر اساس اشتیاق ما به بیرون سفر می کند، با دانش بیرونی اتصال می یابد و آنگاه با بکارگیریِ دانش، گسترش درونی اتفاق می افتد. 

یک مثل قدیمی می گوید: "زمانی که شاگرد آماده است، معلم پدیدار خواهد شد".